२०७४ असार १५ गते, बिहीबार

किसानहरू
मानव सभ्यता विकाससँगसँगै
आफ्ना पसिनाहरू बगाइरहेछन्
लिखुझैँ
किसानका पसिना पिएर
प्यासका र्तिसना मेटाइरहेका
जमिन्दारहरू
रातो अनुहार बनाएर
उनीहरूलाई
माटोमा हलगोरु जस्तै
जोतिरहेकाछन्
प्यारा किसानहरूलाई !
हेर्दाहेर्दै आँखाहरू जगमगाउँछन्
ठूलो भेलमा
उनीहरू बगिरहेका
दृष्यहरू उभिन्छन्
मेरो हृदयमा
मानवता हराएको समयमा
किसानका कथा वाचन गरिरहँदा
उल्लू हुनसकिन्छ
एककचौरा मोही पिएर
दिनभर जोतिरहन्छन्
एउटा हली दाई !
सन्तोष लिएर
निथ्रुक्क भिजेका हली भाइका पिठ्यूँले
हिउँ पग्लिएझैँ पग्लिएको छु
उकालो ,ओरालो
गोरेटा बाटाहरू
काइले छपक्क ढाकेकाछन्
मन पाक्छ र झर्छ
सिरुका पातहरूमा तरर
हलोजुवा र हरिषहरू बोकेर
मेला झरिहेका
दाजु भाइहरू
आमा ,दिदी ,बैनी
भाउजु र बुहारीहरूले
गाएका असारे भाकाहरू
बिस्तारै उठाउँछन्
एउटा कविलाई !
ऊ लेख्छ ,उनका कविताहरू
थकित जिऊहरू लिएर
एकघण्टा परको कुवामा
माटाका गाग्रीहरूलिएर जाँदा
रजनीहरूमा
एकनास झ्याउँकिरी र स्यालहरू
चिच्याइरहेका हुन्छन् ।
समसाँझमै निदाएका तरुलताहरूका
भोका पेटहरू
एकडल्लो ढिँडो पर्खिरहेका हुन्छन्
किसानका अँगेनामा
अझै आगो बलेको हुँदैन
सुमुम्याउँदै रात वित्छ र
उज्यालो हुन्छ ।
सूर्यले गाग्रीको पानी देख्दैन
साँझमा रित्तो गाग्री भएर उभिरहेकी हुन्छे
हृदयको गग्रेटोमा !
किसानहरू
मुटुभरि दःुख च्यापेर
खेतमा जोतिइरहेको हुन्छ
श्रमको खातिर ।